Είναι ο έρωτας ένα κακομαθημένο παιδί?

Είναι ο έρωτας ένα κακομαθημένο παιδί?

Τι μπορεί να σου κάνει μια ταινία...
Ειδικά, όταν είναι ρομαντική ταινία μιας άλλης εποχής? Πολλά!!
Να σε κάνει να φιλοσοφείς μέσα στην άγρια νύχτα.
Να σε κάνει να αναλύεις τις σχέσεις των ανθρώπων.
Ακόμα και να σε προβληματίσει για το μέλλον.

Τραγουδώντας στη βροχή. Πολύ ρομαντική ταινία!!

Υπάρχει μια θεωρία που θέλει τις γυναίκες πιο ρομαντικές απο τους άντρες.
Δεν είμαι σίγουρη αν ισχύει αυτό και επίσης δεν είμαι σίγουρη ότι οι άντρες δεν είναι ρομαντικοί.
Το βέβαιο είναι οτι πολλές γενιές κοριτσιών μεγάλωσαν με τις ρομαντικές ιστορίες για ιππότες και πριγκίπισσες, για τον μεγάλο αληθινό έρωτα και την άγαπη που θα έρθει και θα τις κάνει ευτυχισμένες (πόσο παραπληροφόρηση! Μόνο εμείς μπορούμε να κάνουμε εμάς ευτυχισμένους. Οι υπόλοιποι απλά συμβάλλουν μέσω ευτυχισμένων στιγμών).
Πολλές γυναίκες και άντρες συνδίασαν τα λουλούδια και τα δώρα με την ένδειξη και την απόδειξη της αγάπης.

Την εποχή που κυκλοφόρησε η ταινία αυτή (τραγουδώντας στη βροχή), δεν ήταν "πρέπον" να "ατιμάσεις" και να αφήσεις μια γυναίκα. Το σύνηθες ήταν να την παντρευτείς μετά. Κάπως έτσι, οι άντρες καταπιέζονταν αρχικά, ενώ την ίδια στιγμή οι γυναίκες ενδεχομένως ονειρευόνταν το "για πάντα μαζί", το σπίτι και τα παιδιά. Και όταν στη πορεία (κάποιες φορές) το παραμύθι ήταν "φούσκα" και ο άντρας έλειπε για ώρες και δήθεν για δουλειές και ή ερωτοτροπούσε αλλού, ή διασκέδαζε, την ίδια στιγμή η γυναίκα ή γινόταν "γυναικούλα", ή έκλαιγε κρυφά, γιατί πλέον εκείνη ήταν η καταπιεσμένη που δεν ήταν "πρέπον" να φύγει απο την κοινή τους ζωή.

Τα χρόνια όμως πέρασαν, απο την εποχή της κυκλοφορίας της ταινίας και ο κόσμος άλλαξε.
Έγιναν ανάγκη και μόδα: τα διαζύγια, τα προγαμιαία συμβόλαια, η διαμονή ενός ζευγαριού κάτω απο την ίδια στέγη (ως πείραμα για την μελλοντική τους κοινή πορεία) και τέλος η διμιουργία οικογένειας χωρίς τον γάμο. Και έτσι σιγά-σιγά οι σχέσεις άλλαξαν.
Όμως εκεί που θεωρείς οτι οι άνθρωποι βρήκαν την ευτυχία με τόσες διευκολύνσεις που πλέον έχουν, εκεί είναι που οι έρευνες αποδεικνύουν το αντίθετο.
Τα διαζύγια είναι περίπου στο 70% στις αναπτυγμένες χώρες, βάση των διεθνών στατιστικών στοιχείων(Ινστιτούτο Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας).
Πλέον οι πιθανότητες χωρισμού(βάση αυτών των στοιχείων) είναι περισσότερες απο τις πιθανότητες του να έχει κοινή πορεία το ζευγάρι.

Γιατί όμως? Τι είναι αυτό που χαλάει? Ποιό είναι το αρχικό αίτιο?
Τι είναι γάμος? Σχέση? Αγάπη? Δέσμευση?
Γιατί τελικά ο κόσμος δεσμεύεται ή παντρεύεται?
Ανάγκη? Υποχρέωση? Φόβος? Κοινωνική ταμπέλα? Σιγουριά? Συνήθεια?
Τι είναι αυτό που υπάρχει στο μυαλό και στη καρδιά ενός ζευγαριού όταν λέει το "ΝΑΙ" και πως χάνεται για να φτάσουν να πούνε το "ΑΝΤΙΟ"?
Πως γίνεται μια (ώριμη υποτίθεται) απόφαση δυο ενηλίκων και καταλήγει να ήταν ανώριμη?
Και τι είναι αυτό που τους χωρίζει?
Λαγνεία? Ανικανοποίηση? Απληστία? Εγωισμός? Φυλαρέσκεια?
Τι είναι αυτό που αλλάζει?
Πως φτάνει να γίνεται τόσο "ρηχή" η επιλογή(ενός ενήλικα) για σύντροφο?
Και αφού, θεωρητικά, είναι μετά ωρίμου σκέψεως (που, αυτομάτως, σημαίνει οτι ξέρουμε κάπως τον άλλον, ξέρουμε αν μας κάνει και ξέρουμε τον εαυτό μας), πως καταφέρνει να μην μας κάνει καθόλου στο τέλος?

Αναρωτιέμαι και λέω, μήπως (σε κάποιες περιπτώσεις) δεν διαλέγουμε ώριμα? Μήπως (κάποιες άλλες φορές) πλάθουμε μια εικόνα του άλλου στο μυαλό η οποία δεν υπήρχε? Μήπως (κάποιες φορές) συμβιβαζόμαστε μερικώς και σκεφτόμαστε πως στη διαδρομή θα τον αλλάξουμε τον άλλον και θα τον κάνουμε όπως εμείς θέλουμε? Μήπως ακούμε τους άλλους, που θεωρούν οτι μόνο ο οικογενειάρχης άνθρωπος είναι σωστός στην κοινωνία, στην οικογένεια του(συγγενείς) και στο φιλικό του περίγυρο και στο τέλος τον κάνουμε(δεσμό ή γάμο) απο ανάγκη(των άλλων)? ¨Η ίσως να θέλουμε παιδιά και να σκεφτόμαστε οτι μετά την απόκτησή τους, (ωραία!) θα ερωτοτροπούμε και με άλλους, αλλά πάντα στα "μουλωχτά"? Και αν ισχύει το τελευταίο, Εσύ κυρία ή κύριε (ο Θεός να σας κάνει) γιατί ταλαιπωρείτε τον/την (μέχρι χθες) σύντροφο σας και δεν έχετε το ψυχικό σθένος να πείτε: "Τέλος!  Απέτυχα"? Ή μήπως νομίζετε ότι αν ερωτοτροπείτε με άλλους , συχρόνως αγαπάτε και τον/την σύντροφο σας? ΛΑΘΟΣ- Δεν μπορεί να αγαπάς κάποιον όταν δεν τον σέβεσαι, γιατί τότε ούτε τον εαυτό σας σεβόσαστε. Και περιμένετε να σας σεβαστούν οι άλλοι????
Γιατί τόση απληστία και υποκρησία τελικά?????

Ίσως τελικά οι άνθρωποι(όχι όλοι) είναι απελπισμένα αδύναμοι, σε όποια κοινωνική, οικονομική και επαγγελματική θέση κι αν είναι....
Τα θέλουν όλα, αλλά έχουν και το φόβο του να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Το χειρότερο όμως είναι, θεωρώ, οτι ο μεγαλύτερος φόβος που έχουν είναι να παραδεχτούν στον εαυτό τους, το ότι φταίνε, το ότι έχουν κάνει λάθος. Συνήθως ο φόβος για την παραδοχή αυτή, πηγάζει απο το να είναι αρεστοί στους άλλους και πιο πολύ στον εαυτό τους. Και αν ισχύει αυτό , τότε ή
"κάτσε στα αυγά σου" ή φύγε με το "κεφάλι σου ψηλά". Γιατί αν μείνεις και ζεις στο ψέμα, όταν θα σε ανακαλύψουν, τότε, μόνο αρεστός δεν θα είσαι!! Και το ψεύτικο προσωπείο που αγωνιζόσουν για χρόνια να κρύψεις, θα 'χει βγει στο φως. Και τότε πλέον, θα είσαι υποχρεωμένος να το βλέπεις στο καθρέπτη καθημερινά , να ζεις με αυτό και με το αποτέλεσμα των πράξεων σου.

Λάθος ή σωστά, απλά ΣΚΕΨΟΥ..............................


Ελεονώρα Ζερβού

πηγή στατιστικών στοιχείων : http://www.askitis.gr/topics/view/diazigio


Πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Dr pure love” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Dr pure love® All rights reserved