Απόσπασμα από το βιβλίο Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο - Λεο Μπουσκάλια

Η δημιουργία και η διαβίωση στον προσωπικό μας παράδεισο, δεν είναι πάντα εύκολη. Σε μια κοινωνία που βλέπει, συχνά, με καχυποψία τους ευτυχισμένους και αγαπημένους, διακινδυνεύεις να θεωρηθείς γελοίος, αφελής ή, όπως κάποτε συνέβηκε σε μένα, άσχετος. Αλλά τι σημασία έχει; Απλά, όλα αυτά μας προειδοποιούν, ότι πρέπει ν' αποκτήσουμε κουράγιο και δύναμη, να σταθούμε μπροστά στους επικριτές και τους κυνικούς και να πούμε:«Δεν συμφωνώ μαζί σας. Η ζωή ΕΙΝΑΙ υπέροχη, η χαρά ΕΙΝΑΙ κληρονομικό μας δικαίωμα κι η αγάπη ΕΙΝΑΙ που μετρά» και να συνεχίζουμε να ζούμε με πάθος.

(Επίλογος-Λεωφορειο 9 για τον Παραδεισο)

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ(http://www.protoporia.gr/leoforeio-9-gia-ton-paradeiso-p-51183.html)

Μ έναν ζεστό, στοργικό και συχνά χιουμοριστικό τρόπο ο Λέο Μπουσκάλια μας δείχνει ότι ένας επίγειος παράδεισος δεν είναι ένας μακρινός και απλησίαστος προορισμός. Αντίθετα, μπορούμε εύκολα να φτάσουμε στον προορισμό αυτό, όποτε πραγματικά το θελήσουμε, μέσα από ένα συναρπαστικό ταξίδι αγάπης. Το κλειδί για το μαγικό αυτό ταξίδι βρίσκεται στην αναγνώριση της πραγματικότητας ότι η ζωή γίνεται παράδεισος μόνο για όσους αγαπούν πολλά πράγματα με πάθος. Οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι ανάμεσά μας είναι αυτοί που αγκαλιάζουν τη ζωή, τον έρωτα, τους ανθρώπους, την τέχνη, τις αναμνήσεις, τα βιβλία, τη μουσική, τη μάθηση, το χορό, το καλό φαγητό, και χιλιάδες άλλα μικρά και μεγάλα πράγματα με πάθος. Όσο πιο παθιασμένα αγαπούμε πολλά πράγματα τόσο πιο εφικτό γίνεται να ζήσουμε στο δικό μας παράδεισο τώρα. Ο παράδεισος, λέει ο Μπουσκάλια, βρίσκεται μέσα στις απέραντες και απεριόριστες πνευματικές μας ικανότητες και διαμορφώνεται μέσα από τις προσωπικές μοναδικές εμπειρίες μας και τη θέλησή μας να ωριμάσουμε και ν αλλάξουμε.

πηγή: 

kleanthis_koutsokostas

http://leobuscagliagr.blogspot.co.uk/2013/01/e-9.html


Ίσως είναι καιρός να ξανακοιτάξουμε τους τρόπους και τη δύναμη της αγάπης. Σε πολλούς, η σκέψη και μόνον ότι υπάρχει πραγματικά δυνατότητα για αγάπη, δίνει ελπίδα γι' αυτό, που διαφορετικά θα ήταν μια άδεια ζωή. Τι κακό θα μπορούσε να προκύψει από τον αμοιβαίο σεβασμό, την ευγένεια, την καλοσύνη, την εμπιστοσύνη και την ειρηνική συνύπαρξη; Σκεφτείτε το λίγο. Μόνον η αγάπη έχει τη δύναμη να ενώνει, δίχως ν' αφαιρεί τίποτα από την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα του άλλου. Μόνον η αγάπη δεν διεκδικεί ζηλότυπη κατοχή πάνω σε ανθρώπους και έθνη. Μόνον η αγάπη είναι ικανή να βάλει τον ανθρωπισμό πάνω από ιδεολογίες ή φυλές. Μόνον η αγάπη μπορεί να ενθαρρύνει την αδιάκοπη δραστηριότητα, που απαιτεί η καταπολέμηση της πείνας και της δυστυχίας. «Αγαπάτε αλλήλους». Αυτά τα λόγια ειπώθηκαν περισσότερο από δυο χιλιάδες χρόνια πριν. Παρά την έντονη προτροπή τούτης της εντολής, πολλοί από μας κατάφεραν να την αγνοήσουν όλ' αυτά τα χρόνια. Όλοι υποτίθεται ότι τη σεβόμαστε, αλλά ελάχιστοι περιμένουν από κάποιον να την τηρήσει. Αυτό το αφήνουμε στους τρελούς και τους αγίους. Στην πραγματικότητα, έχουμε γίνει καχύποπτοι απέναντι σ' αυτούς που αγαπούν και είτε τους απορρίπτουμε σαν αφελείς κι άσχετους είτε τους θεωρούμε υποκριτές. Είμαστε σίγουροι, ότι
 κανένας δεν μπορεί να νοιάζεται ειλικρινά για οποιονδήποτε, χωρίς ιδιοτέλεια και υστεροβουλία. Τα χαρακτηριστικά τής αγάπης, όπως η τρυφερότητα, η αφοσίωση, το ενδιαφέρον, η γενναιοδωρία κι η εμπιστοσύνη, κατατάσσονται στις αφηρημένες έννοιες κι αγνοούνται. Σήμερα, η ανάγκη υλοποίησης της φράσης «Αγαπάτε αλλήλους», γίνεται πάλι επιτακτική. Νομίζω ότι θα πρέπει ή ν' αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο ή να πεθάνουμε. Η σύγχρονη κοινωνία αδιαφορεί γι' αυτήν τη νέα έκκληση γι' αγάπη. Κοροϊδεύει όσους υποστηρίζουν ότι ο κόσμος μας μπορεί να γίνει ασφαλέστερος, όχι με την απειλή ενός ολοκαυτώματος ή με το συναγωνισμό στους εξοπλισμούς, αλλά μέσα από ένα βαθύ σεβασμό για τη ζωή. Κανένας δεν μπορεί ν' αρνηθεί ότι έχουμε φτάσει σ' ένα κρίσιμο σημείο της ιστορίας μας. Πραγματικά, υπάρχει ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός μοιρολατρών, που πιστεύει ότι φτάσαμε σε ένα σημείο δίχως επιστροφή. Ένα πράγμα είναι οδυνηρά φανερό: οι συμβατικές μέθοδοι, για την επικράτηση της ειρήνης και της κατανόησης στον κόσμο, έχουν αποτύχει. Όσο πιο πολύ κοιτάζουμε γύρω μας, τόσο περισσότερο ανακαλύπτουμε μίσος, βία, προκαταλήψεις και περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής. Ακούμε ειδήσεις και διαβάζουμε άρθρα, που παραθέτουν στατιστικές για νεκρούς από πολέμους ή πείνα, για παιδιά κακοποιημένα και εγκαταλειμμένα, για περιφρόνηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Όλα αυτά μας αφορούν και μας συγκινούν τόσο, όσο και οι ειδήσεις για τα αποτελέσματα των ποδοσφαιρικών αγώνων. Σιγά-σιγά συνηθίζουμε στην ιδέα της σπατάλης του ανθρώπινου δυναμικού. Κι
 όμως, εξακολουθούμε ν' αποκλείουμε την αγάπη, σαν μια πιθανή εναλλακτική λύση. Θυμάμαι την έκπληξη που ένιωσα, όταν ταξιδεύοντας στη Σοβιετική Ένωση, κάποιος άνθρωπος στην Οδησσό μου είπε: « Γιατί θέλετε να μας σκοτώσετε;». Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι δεν ήθελα να σκοτώσω κανέναν, ότι εγώ εξυμνούσα τη ζωή, όχι το θάνατο. Κάπου κρυμμένοι πίσω από τις αντίστοιχες ιδεολογίες μας, ήμασταν δυο άνθρωποι που προσπαθούσαν να ανταλλάξουν τα πραγματικά και πολύ ανθρώπινα ενδιαφέροντά τους, όχι μόνο για τον κόσμο, μα κι ο ένας για τον άλλο, σαν άτομα. Μέσα από τη μαγεία της ειλικρινούς επικοινωνίας πετύχαμε, κατά κάποιον τρόπο, μια νίκη. Ξεχάσαμε όσα μας χώριζαν και γρήγορα αφοσιωθήκαμε ο ένας στον άλλο. Εκείνη τη στιγμή, όλες οι αντιθέσεις και τα σύμβολα καταρρίφθηκαν. Κι οι δυο είχαμε επιλέξει τη ζωή. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα το θεωρήσουν αφελές και ανεδαφικό· θα σκεφθούν ότι η αγάπη δεν έχει καλά-καλά τη δύναμη να διατηρήσει πιο στενές τις σχέσεις μέσα στην οικογένεια κι ότι, πέρα απ' αυτό, η καρδιά μας έχει εξαντλήσει τα περιθώριά της για αγάπη. Έτσι, θεωρούν ότι είναι γελοίο να υπολογίζει κάποιος στη δύναμη της αγάπης, για τη λύση διεθνών προβλημάτων. Συχνά μου λένε, ότι με το ζήλο μου ν' αγαπώ τον καθένα, θα καταλήξω να μην αγαπώ κανέναν. Τίποτα δεν απέχει τόσο πολύ από την αλήθεια, όσο αυτό. Η παγκόσμια αγάπη, όχι μόνο είναι δυνατή, αλλά είναι και η πιο ολοκληρωμένη αγάπη, που μπορούμε να νιώσουμε σαν ανθρώπινα πλάσματα. Όμως η αγάπη μπορεί να λειτουργήσει, μόνο αν παραιτηθούμε
 από τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις, που εξακολουθούν να μας καθηλώνουν. Χρειάζεται να προκαλέσουμε τους κυνικούς, οι οποίοι χαρακτηρίζουν αυτήν την άποψη ρομαντική ανοησία, ιδεαλιστικές σαχλαμάρες, αντιεπιστημονική και οπισθοδρομική. Πρέπει να δεχτούμε την αγάπη στη ζωή μας, σαν τη μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη για την ενοποίηση και το καλό, προσιτή σε όσους πραγματικά την επιθυμούν. Μόνον τότε θ' ανακαλύψουμε ότι η αγάπη, απόλυτα συνειδητοποιημένη, έχει τη δύναμη να παραμερίσει τ' ασήμαντα πράγματα που μας χωρίζουν και ν' αποκαλύψει το γεγονός ότι ο εχθρός μας έχει ένα πρόσωπο και μια καρδιά. Απ' αυτό το σημείο όλα γίνονται πάλι πιθανά. 

πηγή: http://my.aegean.gr/web/ftopict-1888.html