Αγαπημένη μου μοναξιά

Γράφει η Νάντια Πάλμου
Άνθρωποι μόνοι. Άνθρωποι κλειδωμένοι στην σιγουριά που τους παρέχει η μοναξιά τους. Άνθρωποι που φοβούνται τον εαυτό τους να χαρίσουν μήπως νοσήσουν.
Δύναμη. Η μοναξιά σου εξασφαλίζει μια απίστευτη δύναμη να αντιμετωπίσεις προκλήσεις και να ανταποκριθείς στις πιο δύσκολες συναισθηματικά καταστάσεις γιατί σε κάνει σκληρό. Σκληρό με τον εαυτό σου. Είναι αυτή που ταΐζει και το πιο απαιτητικό εγώ σου.
Μαθαίνεις ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι μόνος, να τσαλακώνεσαι μόνος, να χαϊδεύεις τον εαυτό σου σε κάθε νίκη του, του κάνεις δώρα μα και τον μαστιγώνεις και, συναισθηματικά, καλύπτεις τα κενά σου μόνος. Και γίνεσαι αυτάρκης.

Αγαπημένη μου μοναξιά, Εσύ μου έμαθες να πατάω γερά τα πόδια μου στο χώμα Click To Tweet
 
Άνθρωποι έρχονται. Άνθρωποι φεύγουν. Και εσύ εκεί, κοντοστέκεσαι εκεί να τους κοιτάς να πηγαινοέρχονται. Έρχονται και σε γεμίζουν προσδοκίες, φεύγουν και σε γεμίζουν αναμνήσεις. Και εσύ στη μοναξιά σου κλείνεσαι να επουλώσεις τις πληγές σου από τα πηγαινέλα τους και να δυναμώσεις την ψυχή σου.
Τότε είναι που η λογική σου νικά την καρδιά σου και αποκτάς συναισθηματική ανεξαρτησία. Που δεν έχεις ανάγκη τους ασήμαντους άλλους μα το σημαντικό εγώ σου. Άραγε ν’ αξίζει; Ν’ αξίζει τόση μοναξιά σ’ αυτόν τον απέραντο κόσμο; Και αν υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να νικήσει το σκοτάδι, να’ ναι αυτή η περιβόητη δύναμη που πηγάζει από μέσα μας ή να’ ναι η δύναμη που μας δίνει η αγάπη; Απορούσα κάποτε χωρίς καν να σκεφτώ πως πρόκειται για την ίδια δύναμη!

Μοναξιά δεν σημαίνει ασχήμια. Σημαίνει δημιουργικότητα. Click To Tweet
 
Αγαπημένη μου μοναξιά,
Εσύ μου έμαθες να πατάω γερά τα πόδια μου στο χώμα, να κοιτώ τον ουρανό και να ονειρεύομαι, να σταματήσω να φοβάμαι τους κεραυνούς, να σταματήσει να με μελαγχολεί η βροχή, να βρω τι μου αρέσει και τι όχι, τι θέλω και τι όχι, σε ποιους θέλω να χαμογελάσω, ποιους θέλω ν’ ακούσω, ποιον δρόμο να βαδίσω. Εσύ με έμαθες να διεκδικώ όσα μου αξίζουν, να χαίρομαι σαν μικρό παιδί, να εκτιμάω τον ήλιο. Εσύ, η μοναξιά μου.
Αυτή που τόσο φοβόμουνα. Αυτή με μεγάλωσε. Αυτή με έμαθε ν’ αγαπάω. Μα αυτή τη μοναξιά καθοδηγούσε η δύναμη που απ’ όλα τα κακά σε προστατεύει, η δύναμη που σε καθοδηγεί, η δύναμη που νικά τα πάντα.. Η δύναμη που σου δείχνει κάθε φορά τι είναι καλύτερο για σένα. Η δύναμη του να αγαπάς τον εαυτό σου. Η δύναμη που πηγάζει από μέσα σου. Η δύναμη της αγάπης.
Μοναξιά δεν σημαίνει απουσία αγάπης. Γι’ αυτό μην την διώχνεις με το ζόρι μόνο και μόνο για να μην σε πουν μόνο. Άκουσε την, έχει πράγματα να σου πει και μαθήματα να σου διδάξει που θα σου δώσουν δύναμη, αυτογνωσία και αγάπη. Αγάπη πρώτα απ’ όλα για σένα τον ίδιο. Άλλωστε, πως θ’ αγαπήσεις οτιδήποτε, αν δεν μάθεις να φέρεσαι σωστά στον εαυτό σου; Μοναξιά δεν σημαίνει ασχήμια. Σημαίνει δημιουργικότητα. Επέλεξε να δεις την φωτεινή της πλευρά.

Συγγραφέας Νάντια Πάλμου

Απόφοιτος Φιλοσοφικής, παρατηρητής της ζωής. Λάτρης των βιβλίων και της καταγραφής των σκέψεων. Πιστεύω πως, όσοι γράφουν, κάτι αναζητούν και όταν το βρουν, θέλουν να το χαρίσουν. Γιατί, ίσως, ένας άνθρωπος στα λόγια τους να βρει ελπίδα. Γιατί, ίσως, χαμογελάσει. Γιατί, ίσως, ονειρευτεί. Και τότε ο κόσμος θα έχει αλλάξει..


 πηγή:http://enallaktikidrasi.com/2016/03/agapimeni-mou-monaxia/