Εσύ γλυκέ μου άγνωστε,

Εσύ γλυκέ μου άγνωστε,

που κάθεσαι κάπου εκεί έξω
και αισθάνεσαι το πνίξιμό μου,
που νιώθεις τον προβληματισμό μου,
που έχεις έντονη την θέληση
να με βοηθήσεις να ανοίξω την καρδιά μου
και να εκμυστηρευτώ τα βάσανα
και τις στεναχώριες που με κυριεύουν,

κάνε μου παρέα για λίγο απόψε........

Σε έχω ανάγκη!!!
Είσαι το μόνο άτομο που θέλω σήμερα.
Είσαι ο μόνος που θα καταλάβεις!
Μόνο σε εσένα θα μιλήσω...
Χάνομαι!!
Παλεύω με τον εαυτό μου και το χάνω το παιχνίδι.
Ο δρόμος μου κλειστός.
Η καρδιά μου, έχει φράχτη.
Τα όνειρα μου, άφαντα.
Η ελπίδα πουθενά!
Θα ευτυχίσω???
Που??
Πότε??
Το θέλω??
Τι θέλω?? Ποιόν??
Για πόσο??
Χάνομαι!
Προσπαθώ να μάθω ποια είμαι.
Προσπαθώ να καταλάβω τι θέλω.
Άδικα όμως...
Χαμένο παιχνίδι από την αρχή.
Φοβάμαι!!!
Φοβάμαι τον έρωτα..
Τρέμω την αγάπη.
Με έχω χαμένη
και τραγική ειρωνεία ;
Ο φόβος, του να μην χάσω την επαφή με εμένα....
Έμαθα να δίνομαι .
Έμαθα να μην αφήνομαι.
Έμαθα να οπισθοχωρώ.
Έμαθα να μην νιώθω.
Έμαθα να μην αγαπώ
και τώρα φοβάμαι!
Θα ευτυχίσω???
Ποτέ !!!! Μάλλον..........
Θα αισθανθώ αυτήν την μαγεία ????
Την μαγεία αυτή , που έχει ο φόβος του να μην χάσεις την αγάπη σου??
Έμαθα να είμαι σκληρή και τώρα πονάω πολύ...
Πάρα πολύ!!
Θέλω να αγαπήσω!!
Δεν μπορώ όμως.
Με τον φόβο της αγάπης ,
γίνομαι αυτοκαταστροφική.
Όταν νιώσω ερωτευμένη με κάποιον, στρέφομαι με μιας αλλού.
Δεν αφήνομαι...
Έμαθα να είμαι ρεαλίστρια.
Έμαθα να είμαι προσγειωμένη.
Έμαθα να μην πιστεύω..
Έμαθα να μην νιώθω και να μην δίνω συναίσθημα....
Φοβάμαι!!
Φοβάμαι τον ιππότη μου!!
Αυτόν, που θα έρθει,
θα με πάρει από το χέρι και θα με πάει μακριά, με το άλογο του.
Φοβάμαι πως στο κάστρο του, θα αλλάξει χαρακτήρα
και θα γίνει και αυτός σκληρός και κακός.
Φοβάμαι πως θα με πληγώσει και αυτός, όπως και οι άλλοι..
Φοβάμαι πως θα πρέπει τότε να κάνω αυτά που θα θέλει..
Φοβάμαι πως μετά, θα ντρέπομαι και πάλι για μένα..
Φοβάμαι πως δεν θα μπορώ να αντισταθώ ,
πως θα νιώσω,
ξανά,
υποχρεωμένη να κάνω τα δικά του θέλω.
Όχι τα δικά μου...
Φοβάμαι πως μετά εγώ, δεν θα είμαι εγώ..
Φοβάμαι πως από εκεί και για πάντα,
δεν θα ξανά χαμογελάσω.
Φοβάμαι πως από ντροπή
δεν θα μπορώ να πω τίποτα σε κανέναν...
Ποτέ ξανά!!
Φοβάμαι πως δεν θα έχω τις αντοχές για να φύγω.
Δεν θα έχω την δύναμη να το σταματήσω.
Φοβάμαι πως για να τα καταφέρω,
θα πρέπει να φορέσω ξανά την ψεύτικη μου μάσκα για αρκετά χρόνια.
Θα πρέπει να προσποιηθώ ξανά την χαρούμενη κοπέλα,
χωρίς να είμαι..
Θα πρέπει να βρω παρηγοριά μέσα σε μπουκάλια
και σε κουτιά φαρμακείου.
Θα πρέπει να ξανά στρέψω το βλέμμα μου σε άλλη κατεύθυνση.
Θα πρέπει να γεράσω μόνη!!!
Φοβάμαι!
Φοβάμαι πως δεν θα ευτυχίσω...
Φοβάμαι να σηκώσω τα μάτια και να αντιμετωπίσω τους φόβους μου.
Φοβάμαι να κυνηγήσω την ευτυχία.
Το ξέρω, γλυκέ άγνωστε,
πως η ευτυχία δεν έρχεται μόνη της.
Το ξέρω πως πρέπει να την θέλουμε,
για να μας βρει και να μας αγκαλιάσει,
αλλά φοβάμαι!!!
Είναι το μόνο που νιώθω και το νιώθω πολύ έντονα..
Τι θα κάνω γλυκέ μου άγνωστέ ??
Μακάρι να μπορούσες να με βοηθήσεις..
Μου φτάνει όμως που με ακούς..
Χαίρομαι που είσαι μαζί μου απόψε..
Με γεμίζει η παρουσία σου..
Νιώθω πως έχω κάποιον δικό μου.
Κάποιον , που δεν θα με λυπηθεί,
βλέποντας τα δάκρυα στο πρόσωπό μου..
Κάποιον που δεν θα νιώσει υποχρεωμένος να μείνει δίπλα μου,
επειδή και μόνο πονάω..
Κάποιον που δεν θα ψάχνει να βρει το τι θα πει,
μόνο και μόνο , για να με κάνει να νιώσω καλύτερα...
Τη μεγαλύτερη βοήθεια,
μου την προσφέρει απλά η παρουσία κάποιου.
Κάποιου, που θα μου πιάσει το χέρι,
θα με φιλήσει και θα μου πει :
"Εγώ σε αγαπάω και σε καταλαβαίνω.."
και θα με σφίξει στην αγκαλιά του για να ξεσπάσω σε δάκρυα...
Γλυκέ μου άγνωστε,
φοβάμαι!!!!!!!
Ένιωθα τόσα χρόνια σκουπίδι,
που συνήθισα!!
Κάποτε επαναστάτησα,
με έπνιξε ο κάδος και βγήκα έξω...
Έκτοτε φοβάμαι να περνάω από δίπλα τους,
μη τυχόν και με πιάσουν κάποιοι και με ξαναβάλουν μέσα...
Αν γίνει αυτό,
πως θα έχω την δύναμη να ξανά βγω?????
Θα τα χάσω όλα!!!!
Θα καταρρεύσω.....
Φοβάμαι!!!
Δεν θα ευτυχίσω!
Δεν θα βρω ποτέ μάλλον το σθένος να διεκδικήσω τα όνειρά μου....!!
Γλυκέ μου άγνωστε,
ποτέ δεν θα ξεχάσω όμως,
αυτά που έκανες για μένα..
Απόψε με βοήθησες.....
Με χαλάρωσες....
Ήσουν εδώ μαζί μου.....
Σε ευχαριστώ!!!!!!
Και αν δεν καταφέρω κάτι σύντομα,
εύχομαι πως με την παρουσία σου,
να κερδίσω κάτι, στο μέλλον...
Κάποιος μου είπε πως :
"Στην ζωή, σου έρχεται , ακριβώς αυτό που φοβάσαι..."
Δεν είχε άδικο....
Ποιόν δρόμο όμως να πάρω???
Κι αν δεν είναι ο σωστός????
Πόσες φορές θα βρω αδιέξοδο???
Φοβάμαι...!!!!
Απλά φοβάμαι....
Και όσο φοβάμαι,
χάνομαι....!!!!! ...................................................

Ελεονώρα Ζερβού                                                  

2003

Πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Dr pure love” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Dr pure love® All rights reserved