Οι παραχαράκτες της ευτυχίας - Εύα Ομηρόλη

"Όμως την πρώτη φορά που την κράτησα στην αγκαλιά μου, κατάλαβα τι σημαίνει έρωτας και πίστεψα στα λόγια του Αρίστου που έλεγε πως με μια γυναίκα που δεν είν' ερωτευμένη μαζί σου, τίποτα δεν αξίζει. Μόλις την έσφιξα στην αγκαλιά μου και το κορμί μου κόλλησε πάνω στο δικό της, ένιωσα την γη να φεύγει κάτω απο τα πόδια μου κι εκείνη την αισθάνθηκα να τρέμει σαν τρελή απο φόβο κι αγωνία και πόθο μαζί. Και μόνο το βλέμμα μιας γυναίκας ερωτευμένης αξίζει όσο όλες μαζί οι νύχτες στο κρεβάτι μιας γυναίκας που δεν αγαπά. Και μέσα στο δικό της βλέμμα, ένιωσα όλες τις συγκινήσεις της ζωής μου κι όταν με κοίταζε στα μάτια μπορούσα να ορκιστώ ακόμα και τον θάνατο μου κι ό,τι άλλο μου περνούσε απο το μυαλό. 
Δέθηκα με τα μάτια της, με την λατρεία που ξεχείλιζαν για μένα. Μέσα τους γινόμουν ένας μικρός Θεός, παντοκράτορας, με μια δύναμη που ποτέ δεν είχα. Γνώρισα την αγάπη και κατάλαβα πως δεν υπάρχει τίποτα πιο έντονο, πουθενά. Η αγάπη απο μόνη της είναι κίνητρο ζωής, αιτία αθανασίας. Να μπορείς ν' αφήνεσαι στην καρδιά ενός άλλου και να μη νιώθεις μόνος, να μπορείς να μιλάς χωρίς λέξεις, χωρίς καταραμένα νοήματα που καταφέρνουν πάντα να χωρίζουν τους ανθρώπους. Να είσαι "ένα" και να μη νοιάζεσαι να πείσεις κανέναν για τίποτα. Γιατί αυτό είναι η αγάπη: ένας τόπος όπου δεν χρειάζεται να πείσεις κανέναν, μια σκιά που απο κάτω της μπορείς να ξαπλωθείς γαλήνιος στα μέσα του Αυγούστου. Η αγάπη είναι πολλές αιτίες μαζί χωρίς αιτία. 
Την έκανα δική μου μετά απο δυσκολίες κι εμπόδια κι ένιωσα τον ευατό μου έτοιμο να εκραγεί απο ικανοποίηση. Οι απαγορεύσεις και τα "μη" του καθενός είχαν κάνει αυτόν τον έρωτα πόλεμο απ' όπου έπρεπε να βγω νικητής. Κι αισθάνθηκα τη νίκη μου όταν μπήκα μέσα της και της ψιθύρισα στ' αυτί "είσαι δική μου τώρα!". Δική μου. Πήγαινα μόνος μες στους δρόμους και φώναζα "Δική μου! Δική μου!" 
-------------------------------------------------------------------------------- 
- 
Δεν έβλεπα την ώρα να βρεθώ με την Ειρήνη και η κάθε μέρα μου έμοιαζε μ' αιώνα μέχρι να την κλείσω άλλη μια φορά στην αγκαλιά μου και ν' ακούσω τη φωνή της να μου ορκίζεται τα πάντα τρέμπντας. Σε αισθήσεις πρωτόγνωρες και σ' αγγίγματα βαθιά έψαχνα να βρω τα μηνύματα της Μοίρας και των Θεών. Κι εκείνη με μια αγνότητα ερωτική, γεμάτη πάθος, άνοιγε την ψυχή της και με κλείδωνε μέσα της ολόκληρο, χωρίς φανταχτερές λέξεις κι ενοχές τάχα επιλογές. 
-------------------------------------------------------------------------------- 
- 
Τέτοια ομορφιά στη ζωή μου δεν ξανάδα. Το στόμα της έμοιαζε σαν να βύζαινε ολημερίς δαμάσκηνα- κατακόκκινα χείλη, πληγωμένα απ' τις ηδονές που δεν χόρταινα να φιλώ, να γεύομαι. Και καθώς γέμιζε ο έρωτας μας απο χρόνο κι εμπειρίες και φτάσαμε πια να γελάμε με τα ίδια αστεία κι όλες οι αναμνήσεις μας να' ναι κοινές, συνειδητοποίησα με τρόμο πως η ζωή μου είχε στ' αλήθεια αρχίσει μες στα μάτια της. Στα μάτια της που σαν αβασίλευτοι ήλιοι έκλειναν πάνω στα "σ' αγαπώ" μου. Και δεν μου ζήτησε ποτέ τίποτα, πανέτοιμη να δώσει τα πάντα μέσα απο μια προσφορά-ανακούφιση. Και η μόνη της ανάγκη ήταν να τα δεχτώ. 
Έτσι κλεισμένοι μες στον έρωτα, σαν αναυαγοί σε νησί ερημικό, ζούσαμε απόκοσμα και κρυφά κι ούτε μια στιγμή δεν σκεφτήκαμε την ώρα του τέλους, το χωρισμό. Στο δικό μας ξεχασμένο κόσμο, οι ώρες που ήμασταν χωριστά ήταν διαλείμματα έξω απ' την ζωή και καταντήσαμε να ζούμε μες στην αναμονή της επόμενης συνάντησης."

πηγή: http://www.ekfrasis.info/tags/logotechnika-apospasmata-gr/pages/4.html